η ελπίδα.

****

Μέσα στου δάσους τα κλαδιά,

παίζουν οι νεράιδες και τα ξωτικά.

Μα μία μικρή νεράιδα,ήταν μονάχη στην άκρη της λίμνης λυπημένη.

ως που στα ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του ανέμου να αναγγέλει.

Τρέξτε νεράιδες,τρέξτε ξωτικά,

στο δάσος θα`ρθεί την Κυριακή,ο Πατέρας Βασιλιάς.

Αγάπη στα παιδιά του να προσφέρει.

Και τρέξαν οι νεράιδες,τα ξωτικά και τα στιχιά,με όλα τα ζώα του δάσους και τα πουλιά,να στρώσουνε το μέγα πανηγυρι...

εκτός την μικρή μας την λυπιμένη την νεράιδα...

που την έλεγαν η Τιποτένια.

Την άλλη μέρα το πρωί,φωνές και πανηγύρια

ακούστηκαν στο δάσος...

και φάνηκε η μαγάλη άμαξα που την κουβαλούσαν άνθρωποι και μοιάζαν περιστέρια.

Και όλες οι νεράιδες,τα ξωτικά και τα στιχιά ρέναν με λουλούδια τον Μέγα Βασιλιά...

ως που στα ξαφνηκά ο Βασιλιάς μέσα απ`τους θάμνους και τα κλαδιά,άκουσε μια γλυκιά λαλιά...

που ήταν της μικρής της Τιποτένιας που φώναζε.

Πατέρα μας Πατέρα μας γλυκέ...να ξέρεις πως σε αγαπώ.Μα δεν μπορώ να σου το πω...

γιατί εγώ απλά γι`αυτόν που αγαπώ είμαι η Τιποτένια...

τότε ο Πατέρας Βασιλιάς σταμάτησε το χρόνο και ρώτησε την Τιποτένια,κόρη μου γλυκιά,ανθέ του παραδείσου...

άκουσα πόνο στην λαλιά σου...

πες μου παιδί μου εγώ είμαι ο Βασιλιάς σου.

Τότε μέσα από τους θάμνους,φάνηκε η μικρούλα μας νεράιδα με δάκρυα στα μάτια της...

απάντησε προς τον Πατέρα Θεό: Πατέρα μου γλυκέ,Θεέ.

Στην λίμνη κάθομαι και περιμένω κάθε βράδυ το φεγγάρι να αντανακλά στης λίμνης τα νερά και `γω να μπορώ να το χαιδεύω.

Τότε πετάχτηκε ο Βασιλιάς των ξωτικών και είπε: Πατέρα Θεέ,μην την ακούς,αυτή είναι η Τιποτένια,και...

τότε ο Πατέρας Θεός τον κοίταξε στα μάτια και ο Βασιλιάς των ξωτικών κατάπιε την μιλιά του, και απευθήνθηκε στην Τιποτένια...

ξέρεις ας είμαι και Θεός,αυτό το πράγμα πρώτη φορά τ`ακούω...μέσα στο τώρα σου να ζείς και παράλληλα να ονομάζεσαι και Τιποτένια;

Τότε απάντησε ντροπαλά η Τιποτένια...

μα Πατερούλη μου στην λίμνη στέκομαι του τίποτα...

και κάθε βράδυ περιμένω το φεγγάρι και να του λέω ιστοριούλες για να ξεχνά τον πόνο της μοναξιάς του...γιατί μου ράγισε ο πόνος του την καρδιά.

Μπά...απάντησε ο Πατέρας.

Για πές μου και εμένα.

Ποιός ο πόνος του φεγγαριού;

Και τότε στα ξαφνικά νύχτωσε και φάνηκε στον ουρανό το φεγγάρι και του φώναξε ο Πατέρας Θεός...ξύπνα φεγγάρι,ξημέρωσε

ξύπνα φεγγάρι,σταμάτα να ζεις στον άδη...και πες μου σε εμένα ποιός ο πόνος σου και ποιά η αγάπη;

Τότε αποριμένω το φεγγάρι,που νύχτωσε πριν την ώρα του,απάντησε προς ττον Πατέρα Θεό:

Πατέρα μου Θεέ και Βασιλιά μας τα πάντα εν σοφία εποίησες,μα η σοφία σου έχει και της μοναξιάς μου τον πόνο...

Πατέρα μου,τόσα πολλά αστέρια μου χάρισες...

μα ούτε ένα φεγγάρι;

Τότε γέλασε ο Θεός Βασιλιάς με την καρδιά του...και είπε:

Μα σου χάρισα τον ερωτευμένων το φώς.

Τότε το φεγγάρι απάντησε,σαν να τα είχε χαμένα:

Μα το φώς είναι του ήλιου Πατέρα μου και όχι δικό μου.

Πάλι γέλασε ο Θεός και είπε:

Ο ήλιος είναι ο δικος μου γιός και το φώς του ας αντανακλά επάνω σε`σένα να ξέρεις φεγγαρούλη μου και αυτό,γιατί εγώ είμαι ο Θεός και το χάρισα σε`σένα...

και τότε ο Πατέρας Θεός Βασιλιάς πήρε στη αγκαλιά του την Τιποτένια και της είπε:

Από σήμερα σε ονομάζω Ελπίδα και χάρη στην αγάπη σου να είσαι του φεγγαριού το φώς και να δίνεις ελπίδα,αγάπη και κουράγιο μέσα στην λίμνη των ψυχών.

Τότε πανηγύρισαν όλοι οι κάτοικοι του νεραιδένιου δάσους και στα δέντρα ανάψαν πολλά φαναράκια,με το φώς του φεγγαριού...

να είναι ήλιος της ελπίδας,την αγάπης,και της πίστης

προς την αιώνια αγάπη του θεου μας βασιλια.